Nεαροί εκκολαπτόμενοι φοιτητές κατέκλυσαν τους δρόμους των πόλεων την τελευταία εβδομάδα. Κεράσανε γλυκά για την επιτυχία τους, ακούσανε και τα συχαρίκια απ’όλο το σόι, τη γειτονιά, τους καθηγητές, τους πολιτικούς και τον αρχιεπίσκοπο πάσης Ελλάδος και είναι έτοιμοι για το νέο ξεκίνημα στη σχολή της επιλογής τους.
Το θέμα μας όμως σήμερα, δεν είναι οι φοιτητές και η αρχή της τελευταίας χαλαρής περιόδου της ζωής τους, αλλά οι ίδιες οι σχολές. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι απόλυτα και σωστά οργανωμένο. Με εξετάσεις που κρίνουν ακριβώς τις ικανότητες των υποψηφίων και όποιος διαβάζει σωστά και επαρκώς θα καταφέρει να πετύχει στη σχολάρα και να χεστεί στο τάλιρο εν ευθέτω χρόνο. Σωστά; Εντελώς και απελπιστικά λάθος.
Ακόμα χειρότερος όμως από τον τρόπο εισαγωγής στα πανεπιστημιακά τμήματα, είναι ο τρόπος αξιολόγησης και τροποποίησης των βάσεων. Ιατρικές, παραϊατρικές, φαρμακευτικές και λοιπά του γιατρού, βρίσκονται στο Θεό λόγω prestige και κοινωνικής θέσης. Αντίστοιχα, στρατοί και σώματα ασφαλείας λόγω αποκατάστασης και σε κάτι ταπεινά φυσικομαθηματικά περνάς με κάτω απ’ τη βάση σε δύο μαθήματα.
Πού είναι το πρόβλημα, θα μου πείτε; Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς εκεί που κανείς δεν καταλαβαίνει ότι υψηλόβαθμη σχολή δε σημαίνει δύσκολο πτυχίο. Και παρομοίως, λιγότερα μόρια εισαγωγής δε στέλνουν τουρίστες στις εξεταστικές. Συγγνώμη στον Ιπποκράτη και τον ιατρικό κλάδο, αλλά εσείς θα γίνετε το βασικό μου παράδειγμα σήμερα.
Ας πάρουμε λοιπόν έναν φοιτητή Ιατρικής. Καλός μαθητής, διάβαζε με σύστημα, δε στερήθηκε ποτέ τίποτα αλλά τα έκανε όλα με μέτρο, τους πότιζαν και με καλό νερό εκεί στην πόλη του και πέρασε κάνοντας μαμά και μπαμπά περήφανους. Η ελληνική κοινωνία θα τον βλέπει από δω και στο εξής ωσάν από μηχανής θεό και θα χαίρει σεβασμού και εκτίμησης μέχρι να εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο.
Εγώ, η ταπεινή φοιτήτρια μαθηματικού, θα γίνω μια καθηγητριούλα, που σίγουρα θα βγάζω μαύρα λεφτά απ’τα ιδιαίτερα, δε θα ξέρω καλά τη δουλειά μου γιατί δεν έγραψα εικοσάρια στις πανελλήνιες και είμαι και ξανθιά και αν ποτέ διοριστώ θα τα καταφέρω γιατί είχα μέσον και όχι γιατί ίσως και να ήξερα τι έγραφα.
Μαντέψτε ποιος απ’τους δύο θα έχει πάρει πτυχίο ευκολότερα. Ναι, θα σας το πω και αυτό. Η πιο περιζήτητη και υψηλόβαθμη σχολή αυτής της χώρας, τελειώνει πολύ ευκολότερα από άλλες «εύκολες». Σίγουρα, έχει πολλή ύλη, τεράστιους τόμους, θέλει πολύ διάβασμα και αποστήθιση, αλλά αυτό που διαβάζεις, αυτό είναι. Άπαξ και μάθεις πώς περνάει ο πονοκέφαλος, αυτό είναι δεν αλλάζει. Έτσι και καταλάβεις πώς θεραπεύεται ο καρκίνος..ώπα, μαλακία παράδειγμα, εκεί παίρνεις νόμπελ.
Πάμε τώρα και μια βόλτα στα δικά μου τα λημέρια. Μπορεί να κάτσεις να διαβάσεις ένα θεώρημα, να νιώσεις ότι διαβάζεις σανσκριτικά ιερογλυφικά σε κώδικα, να κάνεις τρεις μέρες να καταλάβεις τι διάβασες, άλλες τρεις για να το εφαρμόσεις, καμιά βδομάδα για να λύσεις άσκηση, ένα δεκαήμερο ακόμα για να πεις ότι οκ το’νιωσες και να πας στην εξέταση και να δώσεις λευκή κόλλα.
Αυτό που προσπαθώ να πω τόση ώρα το άμοιρο, είναι ότι υψηλή βαθμολογία δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα αντιμετωπίσεις δύσκολο οδηγό σπουδών. Τα ηλίθια κριτήρια έχουν υποβιβάσει επιστήμες που μπορούν να αλλάξουν τη μορφή του κόσμου που ξέρουμε και έχουν ανεβάσει τοv μπακάλη πολυτελείας. Ενός λεπτού σιγή για την ελληνική εκπαίδευση, peace and out.
